Rozdział IV

Obudziłam się. Sięgnęłam po telefon, by upewnić się czy na pewno mam jeszcze trochę czasu na przygotowanie. Usiadłam i rozejrzałam się. Byłam nadal w dziewczęcym internacie i nadal trochę mnie to przerażało.

Amelia już zaczęła się ubierać. Właśnie grzebała w poszukiwaniu ubrań, robiąc niesamowity bałagan na podłodze obok siebie. Leżała już tam biała obcisła koszula, oczywiście  z wycięciem na skrzydła, po chwili dołączyła też czarna spódnica, nieco przed kolano, uszyta z gładkiego materiału. Ubrania rzeczywiście były ładne.

Poderwałam się i zajrzałam koleżance przez ramię. W szafie znajdowały się trzy półki. Każda podpisana. Moja znajdowała się na środku. Bardzo wygodnie.

- Hej – powiedziałam nadal jeszcze zaspanym głosem. – Widzę, że już zaczęłaś się szykować. Będziesz musiała mi pomóc, bo zupełnie nie wiem w co mam się ubrać.

Amelia westchnęła.

- Niestety nie mam zbyt wielu ubrań do wyboru… I oczywiście, że ci pomogę. To wcale nie takie trudne, przy takiej małej ilości ciuchów…

Rzeczywiście. Po bliższym przyjrzeniu się półkom, stwierdziłam, że ubrania są identyczne i jest ich dość mało. Na półce znalazłam jedynie dwie białe koszule, jedna luźna, druga obcisła, dwie czarne spódnice, krótka i długa oraz jedna para czarnych balerin. Wzięłam but do ręki i spojrzałam na rozmiar – 37. Ciekawa jestem skąd wiedzieli?

Następnie przyjrzałam się reszcie ubrań. Przedstawiały się jako kilka T-shirtów, każdy inny, jedną ich wspólną cechą było wycięcie na skrzydła. Hm… Ciekawe dlaczego w tych T-shirtach mam już wycięcia, a tamtych galowych  bluzkach nie. Dziwne.

- Oglądałaś już swój plan? – zapytała Amelia. – Ciekawe, czy będziemy miały razem jakieś lekcje. Chodź. Zobaczymy.

Dopiero teraz pomyślałam, że przydałoby zobaczyć jakie odbędą się dzisiaj zajęcia. Ruszyłam po moją kopertę i szybko wyjęłam z niej plan. Amelia zerknęła mi przez ramię.

- Wow! Ale super.

Spojrzałam na nią pytającym wzrokiem, czekając aż ujawni mi tajemnicę swojego planu lekcji.

- Będziemy mieć razem wszystkie lekcje w poniedziałek, z wyjątkiem matematyki. No. Dobrze, że na typowo papillońskie zajęci będziemy chodziły razem.

- Czyli?

- Oczywiście historia. Poza tym po części krawiectwo i gastronomia. O! Też mam w piątek ostatnią historię Papillonów. I to by było na tyle...

- Gdzie Charlotte? - zapytałam nagle, uświadomiwszy sobie, że jednej z moich współlokatorek nie ma.

- Na lekcji. – spojrzałam na nią szeroko otwartymi oczami – nie, nie uczą się w nocy. Jeden raz w tygodniu mają lekcję astronomii w terenie, jak my. Cieszę się, że mamy ją razem. - zazdrościłam jej tego zapału. – Zaraz powinna wrócić. – w tym momencie drzwi lekko skrzypnęły i do pokoju weszła Charlotte, ubrana w miętowy T-shirt i krótką czarną spódnicę. Przeszedł mnie dreszcz. Wyglądała olśniewająco.

- Cześć. - rzuciła najzwyczajniejszym tonem na świecie. Zachowywała się zwyczajnie, ale miała w sobie takie coś...

- Hej! Świetnie, że już jesteś. Poznaj bliżej Mirandę, jest naprawdę miła - zarumieniłam się lekko.

- Przepraszam, nie przedstawiłam ci się wczoraj. Miranda. – spróbowałam jej zaufać i uśmiechnęłam się. Ona to odwzajemniła i powiedziała:

- Nic się nie stało. Kurczę... Zaraz rozpoczęcie roku. Nie rozumiem, dlaczego zrobili nam tą lekcję. Przecież są wakacje. Co prawda jakąś godzinę, ale jeszcze trwają – uśmiechnęła się serdecznie. – Pewnie nie wiesz, w co się ubrać? – zapytała, widząc, że stoję bezczynnie, próbując zdecydować się na jakiś strój. Lekko kiwnęłam głową. – Melka, nie powiedziałaś jej?

- Zapomniałam. Weź tę wiszącą po środku. – powiedziała i zauważyłam, że w kolejnym skrzydle szafy znajdują się trzy ciemne pokrowce z zawartością w postaci odświętnych sukienek i kilku świeżo upranych i uprasowanych bluz. Sięgnęłam po wskazaną i wyjęłam z worka.

- Piękna. – Sukienka wyglądała naprawdę olśniewająco. Sięgająca do kolan, czarna bombka. Zdziwił mnie brak nacięcia na plecach. Charlotte, zauważywszy moje zdziwienie, powiedziała

- Nie masz jeszcze skrzydeł, po co więc ci dziura na nie? – zdałam sobie sprawę, że ma rację.

Ale w takim razie dlaczego w bluzkach było? Nie mam czasu na rozmyślania. Skierowałam się do łazienki i wzięłam szybki prysznic. Zauważyłam stojące na wannie szampony. Wyglądały zwyczajnie, poza jednym. Aliser. Ciekawe. Płyn do czyszczenia skrzydeł...

 Uczesałam się, umyłam zęby i włożyłam sukienkę, która okazała się leżeć idealnie, jakby była szyta na miarę.

- Miranda? – usłyszałam Amelię. – Długo jeszcze?

- Nie! - odpowiedziałam i wyszłam.

- Ślicznie wyglądasz - powiedziała z uśmiechem Mela.

Wyjęłam z szafy balerinki i usiadłam na swoim łóżku. Pół godziny. Co mam robić przez ten czas?

- Charlotte? – zaczęłam. Spojrzała pytająco – Jak to jest być wampirem? – Pytanie zabrzmiało inaczej niż to planowałam.

- Hmmm... - spochmurniała. – To... nie zawsze jest przyjemne.  Czasem potrzebujemy krwi. Często nas to przerasta, a jeśli zaatakujemy... – urwała. – Nie ważne.

Postanowiłam nie naciskać. Wyraźnie nie chciała o tym mówić.

- Charlotte, o co chodzi? – zaniepokoiła się Amelia. Dla mnie sprawa była jasna: nie chce o tym rozmawiać. Ale Mela chyba coś wyczuła.

- Kiedy... Pamiętasz, kiedy Freddie zaatakował matkę Janet? – spytała Charlotte.

Nie wiedziałam o co chodzi, ale uznałam, że posłucham, a później wypytam Amelię o szczegóły.

Amelia skinęła głową.

- Freddie wpadł w furię i rzucił się na nią. Całe szczęście, że matka przeżyła, bo nie wiadomo co by mogło się stać. Nie powinnam wam tego mówić, ale cóż. Obiecajcie, że będziecie milczeć – przytaknęłyśmy. – Pozostaje to tajemnicą, wiedzą tylko wampiry. Do tej pory system był następujący: kiedy ktoś zaatakuje, zostaje zamknięty w więzieniu. W zależności od stopnia obrażeń, na różny czas. Jednak po tamtym ataku, z niewiadomych przyczyn zasady się zmieniły. Kiedy ktoś zaatakuje, trafia do celi na dożywocie, czyli w naszym wypadku...

- Na zawsze. – dokończyła cicho Amelia.

- Jeśli ze skutkiem śmiertelnym, w ciemnej celi, całkowicie samotnie. Niektórzy sami się zabijają, żeby wreszcie to zakończyć… Nawet nie chcę o tym myśleć. – powiedziała i poszła do łazienki.

Spojrzałam Amelii w oczy.

- Dobrze, że my nie mamy takich zmartwień. – powiedziałam.

- Nawet nie wiesz, jak chciałabym, żebyś miała rację – odparła.

- To znaczy? – spytałam, zaniepokojona.

- Dowiesz się na wychowaniu papillońskim. – rzuciłam okiem na plan. Środa pierwsza lekcja i piątek druga.  

***

W końcu dobiegała dziesiąta. Jeszcze tylko pięć minut i wreszcie skończy się to niezręczne milczenie pomiędzy mną i Charlotte. Poprawiłam sukienkę, przeczesałam włosy i ruszyłam razem z dziewczynami do budynku A na rozpoczęcie roku.

Wspólnymi siłami otworzyłyśmy wielkie drewniane drzwi, z klamką na wysokości ramienia. Przydałoby się im porządne naoliwienie.

Po wejściu, w oczy rzuciło się mnóstwo złotych, srebrnych, szmaragdowych, perłowych i błękitnych dekoracji. O co chodzi z tymi kolorami?

- Pewnie zastanawiasz się nad wystrojem wnętrz? – Amelia zauważyła moją dziwną minę. – Każda barwa symbolizuje jeden ród. Naszą barwą jest szmaragdowy, wampirów – złoto, wilkołaków – srebro, zmiennokształtnych – perła, natomiast czarownice są przywiązane do błękitu. Chodźmy. – ruszyła w stronę pierwszych rzędów przed „sceną”.

- Mirando... – zaczęła Amelia. – Właściwie... Wyglądasz, jakby przemiana była dla ciebie zaskoczeniem. Mam rację? – spytała.

Milczałam, ale ona patrzyła z wyczekiwaniem

- Nie znałam swoich rodziców. – powiedziałam cicho.

- A z kim mieszkasz... mieszkałaś?

- Z ciotką.

- I ona nic nie wiedziała?  Nie powiedziała ci? – zapytała lekko oburzona

- Myślała, że mam wybujałą wyobraźnię, a gdy pokazałam jej ranę, prawie zemdlała. Martwię się  o nią.

- Współczuję ci. Ja od początku wiedziałam, że jestem inna. – zamilkła, bo na scenie pojawiła się młodo wyglądająca kobieta ubrana w długą czarną suknię. Tak sobie wyobrażałam Meredith. Nie wiem, czemu, ale od razu pomyślałam, że to ona.

-Witajcie! – zaczęła i wszystkie szumy ucichły. Posiadała miękki głos, trochę podobny do głosu Jake’a. A jeśli jest wampirzycą? Posmutniałam na tę myśl. – Jak zapewne się domyślacie, jestem Meredith. Meredith Orea, dyrektorka tej szkoły. Wy wszyscy tu zebrani, zaczynacie pierwszy rok . Poznacie teraz podstawowe umiejętności, które pozwolą wam normalnie funkcjonować w społeczeństwie. Kolejne lata natomiast spędzicie na „poważniejszej” nauce, czyli samoobronie i różnych rodzajach magii. Choć brzmi to zagadkowo i możecie się obawiać o swoje bezpieczeństwo, nie martwcie się. Dopóki sami się o to nie postaracie, krzywda wam się nie stanie.

- Trochę mnie to przeraża. – szepnęła Amelia, a ja jej przytaknęłam.

- Zapewne was to interesuje, rozwieję więc wasze wątpliwości – to mówiąc, stanęła bokiem, ukazując niezwykle piękne czarne skrzydła z wyrazistym turkusowym wzorem. Zaparło mi dech w piersiach na myśl, że coś takiego naprawdę istnieje – jestem Papillonką. A skoro o tym mowa, od razu pragnę nadmienić, że stanowimy około trzydzieści pięć procent szkoły. Mniej więcej trzydzieści to wampiry, dwadzieścia wilkołaki, a ledwie pozostałe piętnaście stanowią zmiennokształtni oraz czarownice.

- Jesteśmy najliczniejsi. Świetnie, co? – zapytała z uśmiechem Amelia.

- Czemu jest tak mało czarownic? – odpowiedziałam pytaniem na pytanie.

- Nie wiem. Być może mają inne uczelnie i tam jest ich więcej... A może nie potrzebują uczelni, nie rzucają się tak bardzo w oczy. Pewnie część z nich nie wie, kim jest. Część drobnych sztuczek nie biorą na poważnie. Czytałam coś o tym. Aby zaszła pełna przemiana w czarownicę, musi w tym uczestniczyć potężna czarodziejka. To nie przychodzi samo jak u nas.

- Są inne uczelnie?! – spytałam nieco głośniej, niż zamierzałam i kilka osób spojrzało na mnie dziwnym wzrokiem. Moja koleżanka  zachichotała i odpowiedziała;

- No pewnie. Papillonów jest całe mnóstwo, co nie wpływa najkorzystniej na to, że musimy się kryć.

- Ale tak naprawdę... Czemu musimy? – zapytałam.

- A skąd mam niby wiedzieć? Tak po prostu jest. Nie zagrażamy ludziom, ani nic z tych rzeczy. Ktoś tak pomyślał i my musimy się teraz męczyć. – zaprzestałam dalszych pytań i rozejrzałam się po sali. Nigdzie nie było widać Jake’a. No tak, on bynajmniej nie był z pierwszej klasy.

- Mam jeszcze jedno pytanie, Amelio.

- Słucham?

- Tan cały Jake... Wiesz coś o nim, prawda?

- Wszyscy go znają. Czemu pytasz?

- Z której jest klasy?

- Dziwne pytanie. Z tego, co pamiętam, idzie teraz do trzeciej.

- Aha. – powiedziałam i wsłuchałam się w monolog Meredith.

Mówiła o podstawowych zasadach bezpieczeństwa oraz przedstawiała nauczycieli – pani Vittima wydała się wyjątkowo sympatyczna. Będzie nas uczyła angielskiego. Oby jej lekcje były ciekawe.

- A teraz możecie się rozejść do swoich pokoi i... Macie wolne. Do jutra, rzecz jasna. Do zobaczenia! – usłyszeliśmy po dwunastej. Wszyscy z hukiem wstali z miejsc i każdy poszedł w swoją stronę.

- Mam nadzieję, że nazwisko szanownego pana Leonarda to tylko przypadek. – powiedziała Amelia, a ja nie zrozumiałam, o co jej chodzi.

- Tego od astronomii?

- „Sospettoso” to po włosku „podejrzany”.

- Mówisz po włosku?

- Tak, mój dziadek jest Włochem. Kiedy byłam młodsza, często uczył mnie niektórych słówek. – to mówiąc, uśmiechnęła się do swoich wspomnień.

- Świetnie. A tak poza tym... Tak dużo wiesz o Papillonach i o całej szkole. Skąd?

- Coś dużo dzisiaj zadajesz pytań. – powiedziała z uśmiechem, po czym kontynuowała – Miałabyś tak samo, gdybyś od początku wiedziała, kim jesteś. Dużo czytałam. Wbrew pozorom to, co piszą w Internecie, to nie brednie.