Rozdział VII

- Co ty  sobie myślisz? – mówiła powoli, spokojnie, tak że nie wiedziałam, czy jest wściekła, czy nie. – Nie wiesz, do kogo należy Jake? – syczała przez zaciśnięte zęby.

- On nie jest niczyją własnością – wtrąciła się Amelia.

- A ty? Adwokat? Zamknij się – tego się nie spodziewałam. Wiedziałam, że nie jest miła, ale żeby być tak chamskim, a w dodatku do osób trzecich. Wstałam.

- Co ty sobie myślisz? Nie jesteś jedyną osobą na tym świecie, a Jake nie należy do nikogo. A zwłaszcza do ciebie – podkreśliłam.

- Jesteś ślepa? Wszyscy wiedzą, że ze sobą jesteśmy, a ty nie powinnaś się w to wtrącać! – warknęła.

- Tak, oczywiście – powiedziałam ironicznie. – Jesteście przecież parą od wieków. Tylko wydaje mi się, że zapomniałaś go o tym poinformować.

Charlotte spiorunowała mnie wzrokiem, obróciła się na pięcie i wyszła trzaskając drzwiami.

Ja jak gdyby nigdy nic, podeszłam do szafy, wyjęłam czarne rurki i miętowe trampki nadesłane przez ciotkę, skierowałam się do łazienki i przebrałam się. Do tego założyłam fioletową tunikę własnego autorstwa i uznałam, że jest super.

Jake czekał na ławce przed wejściem do budynku szkolnego. Uśmiechnął się szeroko na mój widok.

- Świetnie wyglądasz – powiedział. Sam ubrany był jak co dzień, ale to wystarczyło by niemal mdleć na jego widok. No albo przynajmniej na chwilę odlecieć.

Poklepał miejsce obok siebie, usiadłam więc.

- Co będziemy robić? – spytałam, zupełnie nie wiedząc czego się spodziewać.

Uśmiechnął się tajemniczo.

- Powiedz mi, nie masz czasem ochoty odwiedzić swojej ulubionej lodziarni?

- Nie mam ulubionej lodziarni – zaśmiałam się.

- No dobrze. Ale jakiś sklep na pewno się znajdzie.

- Fakt – uśmiechnęłam się. – Do czego zmierzasz?

- Proponuję ci wyjście... – zamilkł nagle, spoglądając w kierunku internatu. Obejrzałam się. Usłyszałam jego ciche westchnienie.

Charlotte.

- Czego tu szukasz? – naskoczył na nią. Czyżby już zdążyli sobie porozmawiać?

- Ja? Co masz na myśli? Zobaczyłam cię, więc pomyślałam, że miło byłoby porozmawiać – kłamała. Jake przewrócił oczami.

- Daj spokój. Co chcesz osiągnąć?

- Nic.

- Charlotte!

- Dobrze wiesz, o co mi chodzi.

- No niezupełnie. Nie zauważyłaś, że nie jestem zainteresowany?

- Dlaczego jesteś z Papillonką? – zamurowało mnie. Czy ona oszalała?!

- Ja? Jeśli tak cię to interesuje to nie jestem z nią.

- Czyżby?

- Owszem. Pragnę jeszcze dodać, że przede wszystkim nie planuję być z tobą – zobaczyłam w jej oczach coś dziwnego. Nutę rozpaczy, nutę zaskoczenia, wiedziałam jednak, że przede wszystkim – nutę nienawiści.

Nie odzywała się przez chwilę.

- Ale... – nie wiedziała co zrobić. Ostatecznie nie powiedziała już nic i odeszła.

- Wow – powiedziałam cicho. Jake z powrotem usiadł obok mnie.

- Denerwuje mnie.

- Wiem. Mnie też.

- Nieważne. Na czym stanęło? – zmienił temat. – Ach, tak. Proponuję ci wyjście na zewnątrz.

Otworzyłam szeroko oczy.

- Ale jak...? Przecież... Czy to jest dozwolone?

- No pewnie. Pod warunkiem, że nie pokażesz wszystkim, co masz na plecach – to mówiąc, przeciągnął palcem po krawędzi mojego skrzydła, powodując bardzo przyjemny dreszcz.  Zamknęłam na chwilę oczy. – To jak? Umiesz je ukryć? – powiedział cicho, ostrożnie wybudzając mnie z transu. Skinęłam lekko głową.

- Scomparire – powiedziałam, bardzo mocno się skupiając. Spróbowałam uwierzyć, że się uda.

Otworzyłam oczy. Sięgnęłam ręką do kręgosłupa. Pusto. Uśmiechnęłam się szeroko.

- Super! – pisnęłam, niezwykle uradowana z sukcesu.

- Chodźmy – powiedział i ruszył w stronę stołówki.

Gdy minęliśmy ostatni budynek Jake chwycił mnie za rękę. Skręciliśmy w lewo. Tam z ziemi wyrastała potężna pozłacana brama porośnięta bluszczem. Wyglądała olśniewająco. Podszedłszy bliżej, można było zauważyć przeróżne wzory przedstawiające mityczne stworzenia, nie tylko te faktycznie istniejące. Przeciągnęłam po włosach miniaturowej syreny i rozejrzałam się w poszukiwaniu czegoś na wzór klamki.

- Zwykli ludzie mogą tu wejść, nie ma z tym problemu. Wystarczy wiedzieć jak – uśmiechnęłam się. Podszedł obok bramy. – Jak wiesz, pod żywopłotem znajduje się płot. A tuż obok zapraszającej bramy, mniejsza. – to mówiąc, rozsunął gałęzie i mogłam zobaczyć czarną bramę bez zbędnych zdobień. Była sporo niższa od tej głównej.

Zawahałam się. Czy na pewno powinnam się z nim spotykać?

- Mirando? – spytał zniecierpliwiony Jake. – Czekasz, aż ktoś nas zauważy?

- Mówiłeś, że to legalne!

- Bo tak jest. Chodzi o ludzi. Szybko – mówił znudzony. Potrząsnęłam głową, instynktownie się pochyliłam i przeszłam na drugą stronę.

I zobaczyłam, jak wiele się zmieniło w moim otoczeniu. Nad szkołą unosiła się wspaniała aura spokoju, wyciszenia. Zaś tutaj świat pędził,  był głośny i niebezpieczny. Spojrzałam na zatłoczone ulice, oddzielone od nas szerokim polem, które zdawały się grzmieć. Jak mogłam tego wcześniej nie zauważyć? Jake westchnął patrząc na mnie:

- Którędy idziemy?

- Ale właściwie... Gdzie my jesteśmy? – spytałam, zdezorientowana.

- To tylne wyjście ze szkoły. Rzadko ktokolwiek go używa, ale ja najczęściej wychodzę właśnie tędy – zastanowiłam się, gdzie wtedy chodzi, a także... z kim? Jake ruszył powoli ścieżką biegnącą wzdłuż muru, zapewne w kierunku głównej bramy.

                                          ***  

Weszłam do pokoju, wcześniej podsłuchując, czy przypadkiem znowu nie trwa jakaś kłótnia. Na szczęście nic się nie działo.

Gdy tylko Amelia mnie zauważyła, podbiegła do mnie, złapała za ramiona i zaczęła wypytywać.

- I jak? Co robiliście? Gdzie byliście? – zachichotałam tylko i powiedziałam:

- Poczekaj – zamknęłam oczy. – Apparire – udało się, skrzydła wróciły na miejsce.

- No to jak było? – piszczała, a oczy jej wręcz płonęły.

- Normalnie – postanowiłam się z nią podroczyć. Widząc jednak jej minę, uznałam, że nie mogę jej tego zrobić. – Świetnie.

- Więcej szczegółów.

- Kiedy tam nie ma żadnych szczegółów. I... Sama dobrze wiesz, że to nie tak.

- Mirando, co to za tekst?

- Nie chodzi mi o to. To nie jest zwykły chłopak... To sprawa znacznie bardziej delikatna...

- Ale chodziliście... – nie zrozumiała. Przerwała z oczywistego powodu. Ktoś nacisnął klamkę i do pokoju weszła wampirzyca. Tyle tylko, że... Miała towarzyszkę. Tego się nie spodziewałam. Żołądek podszedł mi do gardła, a jedyną moją nadzieją było to, że były pokojowo nastawione.

- Cześć – powiedziała uprzejmie, wyciągając do mnie rękę – Daria.

- Cz... Cześć. Miranda – podałam jej dłoń. Wtedy wampirzyca zdecydowanym gestem przyciągnęła mnie do siebie i zasyczała mi do ucha:

- Co ty robisz, dzieciaku? Chyba nie wiesz, w co się pakujesz – spojrzałam nerwowo w stronę Amelii, która siedziała jak sparaliżowana na łóżku. Jej spojrzenie wyraźnie mówiło, że nie ma pojęcia, jak mi pomóc.

Ktoś zapukał do drzwi. Daria gwałtownie odsunęła się ode mnie. 

- Proszę! – powiedziałam, nie do końca wiedząc, czy mogę już oddychać.

- Witajcie. Och, widzę, że macie tu spotkanie. Niestety, Dario, to nie jest pora na odwiedziny. Dobrze wiesz, że dziś nów i pora snu zaczyna się wcześniej – powiedziała kobieta, której wcześniej nie spotkałam. Na rękach trzymała tacę z kubkami wypełnionymi tajemniczą substancją. Daria skierowała się do wyjścia, mamrocząc przy tym coś o „tych głupich Papillońskich zasadach”.

- Uczę wychowania papillońskiego. Nazywam się Lauretta Auxillium i z powodu dzisiejszego nowiu przyniosłam wam sedatio – spojrzałam porozumiewawczo na Amelię, ale ona najwyraźniej również nie wiedziała, o co chodzi. – No tak, nie wiecie. Sedatio to napój uspokajający, podawany Papillonom w czasie nowiu. Musicie go wypić, albo... albo będzie nieprzyjemnie – to mówiąc, podała mi uroczy turkusowy kubek, zaś Amelia otrzymała kanarkowo żółty. Spojrzałam na Charlotte. Jej twarz była... kompletnie bez wyrazu. Gapiła się tylko bezmyślnie przez okno.

- Śmiało – powiedziała zachęcająco nauczycielka.

Uniosłam kubek do ust i powąchałam zawartość. Sedatio pachniało jak gorąca czekolada – i to taka, jaką zawsze podawała mi ciotka na poprawę humoru. Ostrożnie pociągnęłam pierwszy łyk i od razu wypiłam resztę.

- Mam nadzieję, że smakowało. Kubki są do waszej dyspozycji – powiedziała i wyszła.

- Biedne dzieci... – powiedziała ironicznie Charlotte – żeby panować nad emocjami potrzebują specjalnej herbatki...

- I kto tutaj nie potrafi nad sobą zapanować... – zadrwiła Amelia.

Posłałam jej spojrzenie mówiące „daj już spokój”. Za wszelką cenę nie chciałam dopuszczać do kolejnego napadu furii Charlotte.

Zirytowana wampirzyca, gwałtownie wstała i poszła do łazienki, głośno trzaskając przy tym drzwiami.

- Co za... – Amelia mruknęła coś nieprzyjemnego pod nosem.

- Hej, proszę cię, jak Charlotte znowu zacznie gadać takie bzdury, to po prostu nie reaguj. – powiedziałam cicho.

Godzinę później wszystkie poszłyśmy spać.